Człowiek to zwierzę stadne, które potrzebuje obecności innych osób w swoim życiu. Jest to uzasadnione z ewolucyjnego punktu widzenia – w grupie łatwiej stawić czoła niebezpieczeństwom i przeciwnościom losu, a tym samym przetrwać. Tylko że tak było kiedyś, gdy więzy społeczne miały faktycznie większe znaczenie niż dzisiaj. Czasy się jednak zmieniły, zmienili się ludzie i ich codzienne życie. Po ulicach nie ganiają nas krwiożercze bestie, pożywienie mamy na wyciągnięcie ręki, ubezpieczalnie gwarantują nam spokój, więc summa summarum nie jesteśmy już tak mocno uzależnieni od swoich współplemieńców. Życie w grupie nie jest już tak opłacalne jak kiedyś. Odczuwają to szczególnie ludzie inteligentni. Tak przynajmniej wskazują badania przeprowadzone na 15 tysiącach młodych ludzi przez badaczy z Singapore Management University i London School of Economics and Political Science.

Choć generalnie rzecz ujmując ludzie czują się szczęśliwsi mogąc otaczać się znajomymi, to wydaje się, że nie dotyczy to ludzi o wyższym ilorazie inteligencji (co w komentarzach pod artykułem zaświadczy większość z nas). Jedną z przyczyn, dla których inteligentni ludzie wolą samotność, jest to, że inteligentni ludzie zorientowali się, że wcale nie potrzebują tego samego co nasi przodkowie by przetrwać i dlatego to podświadomie odrzucają. Inna teoria mówi, że inteligentni ludzie mają ambitne cele w życiu, a że czas spędzany z przyjaciółmi, choć często spędzany przyjemnie, to jednak rzadko idzie w parze z realizacją ambitnych celów.


Z badań wynika, że poziom życiowej satysfakcji u osób wysoce inteligentnych spada wraz ze wzrostem czasu spędzanego z przyjaciółmi – im częściej inteligentni ludzie spotykają się ze znajomymi, tym bardziej nieszczęśliwie się czują.

Więc w razie gdyby ktoś był inteligentny, ale nie chciał spotykać się z przyjaciółmi, a mimo wszystko chciałby poobijać się i pozostać nieszczęśliwym, to proponujemy Netflixa. Problem nie zniknie, ale przynajmniej będzie to jakaś odmiana.